waarom multicultuur altijd achteruit boert

Andrew Lehman, iemand die ik in 2000 ontdekte, woonachtig in Chicago) maakt het 4 augustus, 'Hybrid Vigor' (neoteny.org, voor de zoveelste maal, oefening maakt meester, dagelijkse berichten sinds april 08) kort en krachtig duidelijk.

Helaas is de natuurlijke en culturele omgeving waarin multikultureel kroost (dat terugvalt naar de dichtsbijzijndst gemeenschappelijke voorouders, iets wat Darwin met duiven bewees) zich als vissen in water zouden voelen inmiddels onherkenbaar verminkt of zelfs geheel verdwenen wat op nogal pijnlijke ontheemdheid uit kan draaien, of liever stuite(re)n zij (zich builen) op een afgegraasde, met kunstmatigheden vervreemd en anderszins geschoffeerde omgeving/cultuur.

Ik ben de eerste die het zulke spruiten zou gunnen de rijkdom en vruchtbaarheid van het vervlogen verleden, de diversiteit en al dat soort dingen als erfrecht 'deelachtig' te worden -- zoals men hier in de door bijbelse monoculturalizatie getroffen, door hoogste opkomst gekenmerkt (omdat politiek zo leuk en overtuigend met geijl vanaf de kansel overeenkomt natuurlijk) zo plechtig pleegt te zeggen.

Kortom, als ik dat kon zou ik elk wezen een gespreid nestje toe kennen en gunnen. Ook elke inmiddels uiterst schaars geworden cultuur willen beschermen mits en al naar gelang de mate van savantoiden inbedding bodemvast en bestendig bleef, ... maar wie ben ik? De tijdraaier soms?